Asmalımescit 74

Babil’in Yorumu

Büyüklerin sakıncalı saydığı, insanların bakışlarını hışımla kaçırdığı, karanlıkta bırakılması “uygun” görünen hikâyelerin peşinden inatla giden insanlar olmasaydı; geçmiş, her gün büyüyen bir gedikle oracıkta kalacaktı. Fikret Adil, Asmalımescit 74’le bu boşluğu doldurmanın peşindeydi. 1930’ların Beyoğlu’sunda akan “anormal” hayatı anlatıyor Adil; sözünü hiç sakınmadan, dönemin sanatçılarına dair inanılmaz bilgiler veriyor. İstanbul’a ve onun şekillendirdiği sanat hayatına dair bildiklerimize atılan kontralarla dolu bir anlatı Asmalımescit 74. Fikret Adil, her açıdan daha çok okunmayı hak eden müstesna bir kültür insanı kuşkusuz.

Geçen yüzyılın başında İstanbul’da doğup büyüyen Fikret Adil, “bohem” kavramının içini gerçek anlamda dolduran bir yaşam sürmüştür. Üstelik bunları yazıya dökmesiyle yalnızca bir “Fikret Adil Kitaplığı” oluşturmakla kalmaz gayri resmi bir İstanbul tarihini de kayıt altına alır.

Birçok sanatçı, edebiyatçı, ressam, aktör, gazetecinin yakın dostu; yetiştirilişi ve alışkanlıklarıyla seçkin bir İstanbullu olmasına rağmen dönemin normlarının dışına çıkıp kural tanımazlığıyla öncü bir “sanatçı portresi” oluşturan Adil’in Asmalımescit 74’ü, İstanbul’un kültür-sanat ve eğlence geçmişinin bir dökümü...

“Macera peşinde vatanını bırakan, hudut dışına atılan, yayan devri aleme çıkan ecnebiler ve barlarda çalışan bütün artistler Asmalımescit’te otururlar.

Dünyanın her köşesinden gelmiş, ekserisinin milliyetleri ancak pasaportlarında –eğer varsa– yazılı bu insanların etrafında, gene ecnebi, fakat en aşağı yirmi yıldır Asmalımescit’te yerleşmiş bir grup daha vardır. Bunlar artist acenteciliği, tefecilik, pansiyonculuk ve tellallıkla geçinirler, her lisanı konuşurlar, hiçbirisini okuyup yazamazlar, Türkçe imzalarını atmayı bilirler ve zabıtadan tanıdıkları çoktur.”