At Çalmaya Gidiyoruz

Babil’in Yorumu

Hayal gücünün büyülü genişliğine karşın, insan zihni kendisini çevreleyen mekândan azade değil. Bu yüzden yoğun sessizlikler eylemsizlikle birleşince insanın içine dönmesi, yaşanmışlıkların hücumuna uğraması kaçınılmaz. Norveç edebiyatının en yetkin yazarlarından Per Petterson, sırtını kuzeyin kendine has, kıskandıran dinginliğine yaslayarak anlatıyor geçmişle yaşanan bu mücbir çatışmayı. Ormanın içindeki yüzü göle dönük bir evde, kendisini dayatan sakinlik ihtiyacına köpeğiyle birlikte yaşayarak çareler arayan bir adamın hatıralarından oluşuyor At Çalmaya Gidiyoruz. Kahramanımız hatırladıkça huzuru kaçıyor, çünkü her hatıra yavaş yavaş çetin bir hesaplaşmaya dönüşüyor.

"İnsanlar onlara bir şeyler anlatmanızdan hoşlanıyorlar, mütevazı ve güven veren bir ses tonuyla yeterince şey anlatırsanız sizi tanıdıklarını sanıyorlar, ama aslında tanımıyorlar, sizin hakkınızda bir şeyler öğreniyorlar sadece, çünkü öğrendikleri şeyler olgular, -duygular değil; herhangi bir şey hakkında ne düşündüğünüzü, başınıza gelenlerin ve verdiğiniz kararların sizi nasıl siz yaptığını bilmiyorlar. Onların yaptıkları şey kendi duyguları, düşünceleri ve tahminleriyle boşlukları doldurmak, sizinle çok az ilgisi olan yepyeni bir yaşam yaratmak, böylece artık güvendesiniz." Trond 67 yaşında kenti arkasında bırakıp Norveç ormanlarında inzivaya çekilir. Taşra hayatı güzeldir ama daha on beş yaşındayken hayatını alt üst eden olaylar tesadüf eseri yeniden zihnine hücum eder. Artık sandıktaki sırların bir bir ortaya dökülme vakti gelmiştir. At Çalmaya Gidiyoruz, çok güzel ve etkileyici bir roman. Çevrildiği bütün dillerde de çok beğenildi ve iyi eleştiriler aldı. 2007’de New York Times gazetesinin yayımladığı "yılın en iyi beş edebiyat yapıtı" listesindeydi.