Beyaz Ölüm

Vakit gecenin bir yarısıydı. Ortalık bir hayli sessiz ve tenhaydı. Ürperten karanlığın içinde ateşböceklerinin sesi hayatın canlı oluşunu anlatıyordu. Ama bir o kadarda ürpertiyordu. Kilitledim kendimi korkularıma. Ne olur bul beni anne.
İçimden çığlık çığlığa ağlıyor çocukluğum. Yüreğim boz kesmiş, saatler karanlığı tıkayıp duruyor. Her nefes ejderha soluğu gibi. Kalbimin atışı göğüs kafesimi yırtarcasına. Karanlık gündüze inat, sabah olmuyor. Ben rüzgarda üşüdüm, rüzgar bende. Rüzgar serin esti bu gece, ben buz kestim. Yıldızlar bana sitem eder gibi kayıp gidiyorlar birer birer. Gecenin kör karanlığı ben ve benim gibileri yutuyor. Ensemde hissettiğim salya saçan nefesler. Burası İstanbul. Burası yıkılmışlığın ve kirlenmişliğin mezarı. Caddeleri karanlık ve tehlikeli. Tek odalı pansiyonlar ve harabe yıkık dökük evlerin kalın perdeleri. Karanlık günah odaları. Burası İstanbul. Gençliğin acımasızca harcandığı bir şehir.
Burası İstanbul, gençliğin israf çılgınlığı. Temizliğin ve Saflığın başa bela olduğu biryer Kötülerin kurduğu puslu tuzakların tam ortasında çırpınan bir yığın genç.
Doğruların tam tersidir, kötülerin kıblesi. Hayal ettiğimiz geleceği kurban ettik çılgınlığımıza. Yanlışları süslediler gelin gibi. Doğrular asılı kaldı gençliğin harcandığı bu şehirde.
Keşke bütün kötülüklerden kaçıp annemin yüreğine saklansaydım ben...