Biz de bu hikayede birbirine sarılmış iki kadın olarak yapayalnızdık. Ancak birbirimize tutunabilmiştik. Bu koskoca kainatın içinde sadece birbirimizden medet umuyorduk. Yüreğimizdeki kanlı labirentler bize yol gösteriyordu. Hiçbiri yere ait değildik. Öylece hiçliğe doğru yürüyorduk. Yaşamanın bakire olmadığını bilerek. Getto bloklarının arka sokaklarında sokak lambaları, karanlığı yararak görevlerine bağlı bir biçimde göz kırpmayı sürdürüyordu. Muayeneden çıktığımız andan beri sanki nispeten durmuş olan yağmurun yolunu aydınlatıyordular. Her an başlayabilirdi yağmur. Bulutlar onu vaat ediyordu. Lambalar buna inanıyordu. Ben de inanıyordum. Ayşe’nin ise herhangi bir şeye hiçbir hali yoktu.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
