Ayrılıkla başlayan bir satırın sonunu sadece yalnızlık noktalar. Ve en sessiz çığlıklar gülen yaralardan sızar. Toydum o zamanlar. Bilmiyordum. Meğer aşk, ayrılığın hazırlık sınıfıymış. Kalbimdeki salıncağa yıldırımlar düşmez sanıyordum. Yanıldım. Ama kabullendim. Eskisi gibi acımıyor artık içim. Neden biliyor musun? Çünkü; bir zamanlar ev sahibi olduğun yüreğimin şimdi kiracısı bile değilsin! Ne acı... Daha da acısı, sen benim arşa gönderdiğim en büyük bedduamsın: “Rabbim seni benimle hatırlatsın!”
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
