Gece, karanlık şalını henüz şehrin üzerinden çekmemişti. Güneş, olacakları kimse görmesin diye belki, ufuktan ışıklarını isteksizce, ağır ağır gönderiyordu. O sabah kuşlar susmuş, börtü böcek kaçışıp yuvalarına saklanmış ağaçların gözyaşları çiy tanelerine dönüşüp yapraklardan dökülmekteydi. O sabaha tabiat uyanmak, güneş doğmak istemiyordu. İnsanlığın çirkin yüzünü görmekten ve göstermekten utanıyorlardı adeta ve şükrediyorlardı, “insan” olarak yaratılmadıkları için şükrediyorlardı.
Herkes için başka düşler başka Kimi gönüller küsmüş, kimi coşar aşkla Kaç göz varsa onca hayat Pencere aynı, fakat bakan başka
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
