Gazi Mustafa Kemal Atatürk

Sihirli bir çomakla dokunulmuş gibi, salonda birdenbire sesler kesildi. Atatürk Büyükelçi'ye şöyle diyordu:

Sayın Büyükelçi, ben öteden beri Fransız milletinin samimi takdirkârıyım. 1789 ihtilalinin ortaya koyduğu yüksek prensiplerin mana ve değerini her zaman takdir etmişimdir. Milletinize karşı duygularım dostçadır. Ölüm karşısında kahraman ordunuzun gösterdiği cesareti Çanakkale'de bizzat gördüm. Size dostluk elimi uzatmak istiyorum. Fransa da benim dostluğumun önemini, kıymetini bilmeli ve aynı duygularla bana dostluk elini uzatmalıdır. Bu gece burada seçkin devlet adamlarının temsil ettiği Balkan ve Sadabad Paktı devletlerinin dostlukları arasındayız.

Bu bizim için şerefli, kıymetli bir kazançtır. Sayın Büyükelçi, ben toprak çoğaltma meraklısı değilim. Barış bozma alışkanlığım yoktur. Ancak, antlaşmalara saygılı olmanın ve onların koyduğu hükümlere uymanın lüzumuna inanıyorum. Sizinle açık konuşuyorum: Ben Hatay'ı almadan yaşayamam! Büyük Millet Meclisi'nin kürsüsünden milletime söz verdim. Hatay'ı alacağım! Milletim benim sözüme inanır. Vaadimi yerine getirmezsem O'nun yüzüne bakamam, karsısına çıkamam, yerimde kalamam!

Sayın Büyükelçi, ben bugüne kadar hiç mağlup olmadım. Bundan sonra da hiçbir kuvvet karşısında yenilemem, yenilirsem bir dakika yaşayamam! Bunu böylece bilerek ve milletime verdiğim sözü mutlaka yerine getireceğime inanarak, benim dostluğumu lütfen teyit ediniz Ekselans Ambasadör! Atatürk bir süre durdu. Fransa Elçisi şaşkınlıktan ne cevap vereceğini kestiremiyordu. Atatürk, yanında oturan İngiltere Büyükelçisi'nin omuzunu okşadı: "Bakınız, muhterem İngiliz meslektaşınız benim bütün düşüncelerimi çok iyi anladı, benimle tam dost oldu. Ben sizinle de aynı samimiyet ve anlayış içinde dost olmak istiyorum. Şerefinize ekselans!"