Güneş gözlerini kamaştırdı. Görmeye alışık olmadığı hatta tahammülünü aşan bir şeydi. Alışmıştı bir kere düş kırığı aksamları sarıp can kafesine hüznün gölgesinde yasamaya.
Ne yapsa boştu. Yarım kalan hayalleri, kırılıp dökülmeleri, aldanışları, hayatın hızına ayak uyduramayışları hep hüznün gölgesine taşıdı onu. Mecburi bir kabullenişti artık bu durum. Keder dedi, Kader dedi sustu...
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
