Hüzünsüz Veda Törenleri

Şairi ölü her hüzün sarısı garda sayfalarını savurduğum

Uzun bir şiire çıkmıştım bavulsuz bir şaire mezar kazar gibi

Üç bükülmüş ağzın uzak temmuz zılgıt ve dengbêj törenleriyle

Uzun bıyıklarımı kemiriyordum saatlerdir alt dudaklarımı örten

Dağlardan, ovalardan geçip bulutlara selama duran uysal bir trenin pencere kenarında

Acelesi yok sanki, burada hiçbir şeyin dağ, nehir, gökyüzünde asılı bulut ve gülerek el sallayan yamalı çocuk

Köylüler iniyor köylüler biniyor mendilsiz

Bin yıllardır buradalarmış gibi telaşsız

İstasyon banklarına gömülmüş kırık saatler

Hiç gelmeyecek yolcusunu bekler “ben ninemi yalnızlık sanmıştım bir keresinde”diyordu şair

Ben hâlâ babamı sarı gar sanıyorum uzak, terk edilmiş