Yüreginin kapısını bizlere "hangi acıya yetişeceğini bilemeyince yürek, durup kendine çöktü." Dizesiyle açıyor Aziz Aytaş ve sonsanıda bizleri bu yürekte biriktirdiği acı öfke: umut ve sevgiye tanıklığı yaptırırken ellirimizden tutup bu yüreğe yağmış, bu yürekte birikmişleri gezdirir gibi değil de o yağmış ve birikmişlerden alınmış minimize edilmiş, tarazlanmış bi nevi kartoplarına döndürülmüş acı, öfke; umut ve sevgi toplarını yüzümüze, yüreğimize ve beynimize çarptırarak yapıyor.
Aziz Aytaş'ın şiiri; dile takılmayan, kendini unutturmayan bir şiir.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
