Merkez İstasyonu’nda Oturup Ağladım

Elizabeth Smart’ın şair George Baker’a duyduğu tutkulu aşkın öyküsü olan Merkez İstasyonu’nda Oturup Ağladım, bir klasik olarak kabul ediliyor. Bir erkekle iki kadın arasındaki tutkulu ilişkilerin gizleri anlatılıyor. Hem umut kırıcı hem de mutlu bir aşk; okuru dehşete düşüren ya da kıskandıran bir aşk. "Her iyi okuyucunun yolu, bir gün Merkez İstasyonu’nda Oturup Ağladım ile kesişir. Okuyucu, orada, yabancısı olmadığı türden bir coşkuyu, görür görmez tanıyacaktır." -Michael Ondaatje- "Dünyadaki şiirsel düzyazı başyapıtlarının sayısı onu geçer mi bilmiyorum. Bence bu başyapıtlardan biri, 1945 yılında yayınlanmış olan, Elizabeth Smart’ın Merkez İstasyonu’nda Oturup Ağladım adlı yapıtıdır -bu yapıtın yayınlandığı zaman pek yankı uyandırmamış olması, kendi kendine ünlenmeye bırakılması ve onu yeniden yayınlamayı akıl edecek kadar zeki bir yayıncının ancak yirmi yıl sonra ortaya çıkması, o yıllarda eleştirmen olduğunu ileri sürenlerin bir ayıbı olsa gerek. "Şimdiye kadar yazılmış kitapların arasında, Merkez İstasyonu kadar kabuğu, derisi soyulmuş, çıplak sinir uçları ortaya çıkmış bir kitap yoktur. Tam bir savunmasızlık çığlığı. Kitap bir rapsodi, bir ağıt olduğu kadar bir romandır da; öykünün, bir aşk üçgeninin üç çizgisinin dışına pek çıkmadığı, hatta bu üçlü ilişkiyi de ancak anlatıcının ağıtından çıkarmak zorunda kaldığımızı kabul etsek de..." -Brigid Brophy