“Hülyamın semasında uçan en son melektin, Neşesiz geçen ömrüme bitmez ızdırap ektin. Madem acımadan terk edip gidecektin, Kalbimi soldurarak yerlere atmasaydın!”(8)
Mor akşamların mor kiraz çiçekleri açtı üzerinde. Camışkıran soğuklarının kara postası geldi sonra. İşkence sehpası zapt etti çiçeklerini. Çürüyen ömrü kuzu postundaydı ama cesedinin mor gönlü mezarda değildi o gün. Üzerine kazınan mezar taşına tünedi, kartal kanatlı Ay’ın doğumu sonrası. Her seher vakti suskunluğun şiiri gün ağarmasıyla gelen yalnızlığın ifadesi oluyor. Dışarıda salkım saçaktı hayat ama yine de kilit dayanmadı hırsızlara. Kızgın ateş alt etmek için. Lakin hayat akışı zifiri karanlıklarla boğuşmakta! Tapınak mavisiyle örtülüyor boğulan aydınlıklar. Can evimizden vurdu tapınak yarası. Sevdamın hatırı için şafak vakti ne zaman?
Yıllar yılları kovaladı… Kiraz ağacının mor çiçekleri bir seyyahı çekti kendine. Sahibinin mezar menkıbesi ağacın gölgesinde!
Gölgelere gizlenmiş mezar taşı menkıbesini okuyan adam kendi kendine: “Kapitalizm sadece emeğe ve doğaya el koyup çalmaz. Kapitalizm, aşka ve mutluluğa da el koyup çalar” diyen V.İ. LENİN ne de güzel söylemiş diye söylendi…
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
