Coşku, göğsümüz sanki bir balonmuş gibi, uçurur bizi. Sevinç, başarı duygusu, yoğun sevgi, yardım edebilmek... Bir hafifleme, bir baş dönmesi, bir kabına sığamama... Uçmak... Belki fizik kurallarına göre saptanabilir değil ama biz uçtuğumuzu duyarız. Uçarız sevinçlerle, coşkularla...
Başka insanların, başka canlıların, havanın, suyun var olduğunu, onları gözetmeden kendi yararımızı da elde edemeyeceğimizi bize biinin öğremesi her zaman gerekli mi? Kendi başımıza göremez miyiz? Neden olmasın? Her ikisi de olabilir.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
