Ülker Fırtınası

Babil’in Yorumu

İstanbul, müzik, tasavvuf, aşk, zihni Doğu ve Batı arasında paramparça olmuş karakterler… Türk edebiyatı meselelerini bu gibi konulardan alan onlarca esere sahip. Safiye Erol’un özenli üslubu, insanı böylesine çıplak bir biçimde kavramasına imkân veren kıvrak zekâsı ve cesaretine hayran bırakan kadın duyarlığıyla kaleme aldığı Ülker Fırtınası ise benzer konuları işleyen romanlar arasından güvenle öne çıkıyor. Altta yatan bütün diğer hikâyelere rağmen aşk, her şeye -tefekküre, gerçekliğe, mantığa- karşı galebe çalıyor burada. Safiye Erol, yakın dönemde yeniden keşfedilmeye başlansa da hâlen hak edildiği ilgiden uzak bir romancı.

"Onun anlayamadığı bir şey var: kendisinden hiyânet gördüğüm için aşka küstüğümü, şâyet uzun bir vefâ ve sevgi bulursam yeni baştan bağlanabileceğimi sanıyor. Halbuki ben bir ölüm sarsıntısı ve bir inkılâp geçirdim. Yeni bir hayat şekli yaratmadan yaşayamazdım. Bu Bâsübâdelmevtten sonra dünyaya gelen yeni Nûran için aşkın ve ferdî hayatın ne kıymeti olabilir? Başımdan geçen ders bana sâdece bir inkısar ve hicran öğretmedi. ben daha derin mânâlara nüfûs ettim ve anladım ki, istihkak tanımayan, liyâkatle alay eden, en kıymetli malzemesini en sefil gayelere harcayan bu hayata üstat olmak için, benim şimdiye kadar tuttuğum yollardan çok başka yollar tutmak lâzımdır. Varlığımın en gizli, en mistik elemanlarına varıncaya kadar değiştim. ve eğer ölmedimse ancak bu istihâle pahasına ölmedim."