Ünzile

Sadece yazlarına alışık olduğum güzel memleketimin güneşine hasret, yağmuruna uyumlu, fırtınasına yakın, deresine bir adım, denizine bin adım bir yol sonunda vardığım evin ahşap balkonundayım. Hava serindir her daim burada, esen rüzgâr içimi ürperterek geçiyor yanımdan. Bense hâlâ düşünüyorum derin yeşilliklere bakarken, yine aynı ışıklı evlerin içine farklı hayatları yakıştırırken, sessizce izliyorum.
Tek tek düşünmek her bir evin içindeki hüzünleri, mutlulukları, acıları, doğup büyüyen hayata karışmış çocuklarını. Ne garip ve de ne adil oysa… Akşam olurken çıkan eflatun renginin gökyüzünden dağlara doğru süzülmesini, kendi maviliğini terk edişini, karanlığına hoş geldinini… Akan derenin sesi radyoda çalan şarkıya karışmış, alabildiğine uzanan mısır tarlası bereketli topraklarıyla anlatacak olduğum tüm hikâyeleri ayakta bekliyor ilanihaye. Şimdi çok şey var anlatmak istediğim; çocukluğumdan bir ümit eksik, iki yaşam fazla…