Yağız atların sırtına vurmuştuk duygularımızı, Dağlar gibi, dalgalar gibi, kartallar gibiydik. Ne rüzgâr ne fırtına indirebilirdi kanatlarımızı, Taşıdığımız yürek, yürek değil yanardağ idik.
Kim durdurabilirdi bu yeryüzü çocuklarını? Baştan aşağı ışık kan kırmızı gül idik. Ölümden öteye yol, yoldan öteye ölüm vardı. Silme karanlıkta âlemi sırra erenlerden idik.
Sevdik hem de ne varsa dünyada kıyasıya. Biz ekmeğini kardeşçe bölüşenlerden idik. Yarım kaldı sevdalar gülemedik doyasıya. Bir bir keskin baltalar altına dizildik.
Size en iyi deneyimi sunmak için web sitemizde çerezler kullanılmaktadır. Çerezler, sunmuş olduğumuz hizmetlerin size özel ve tercihlerinize göre kişiselleştirilmiş içerikler olarak sunulmasına imkan tanır. Çerez Politika'mızı inceleyerek çerezler hakkında daha fazla bilgi alabilirsiniz.
