Yok Zamanı

“Tenhaydı caddeler. Hava karardı mı

insanlar koşa koşa evlerine giriyordu

artık. Evler sığınak olmuştu bir süredir.

Nasıl bir sığınaksa! Belki bedenlerini

koruyabiliyordu ama ya ruhlarını?

Dışarıdaki patlamaları duymamak

imkânsızdı. Gerçi evlerin içleri de tam bir

koruma sağlamıyordu. Geçen hafta arka

mahallelerde bir kadın mutfakta yemek

yaparken dışarıdan gelen mermiyle

ağır yaralanmıştı; başına isabet etmiş.

Kurşunları yüksek bir yerden rastgele

sıkıyorlar, kime şans küsmüşse işte.