Yüzakı

“Küçük Ayşe, sabahtan beri önünde mekik doku­duğu yüksek bez tezgahından kalktı. Yorgun yorgun gerindi. Bugün evde yapyalnızdı. Babasıyla kardeşleri dün erkenden kasabaya, pazara gitmişlerdi. Annesiyle ablası da komşuda idiler; belki Zaimlerde... Gözlerini ovuşturdu. Yavaş yavaş sofanın duvarındaki sarı çer­çeveli aynaya yaklaştı. Kendine baktı. Beyazları azalan kömür gözleri uykudan henüz kalkmış gibi mahmur­du. Yanakları daha ziyade aldı ve gür siyah saçları da­ğınıktı. Tekrar gerindi. Gerinirken bütün bütün süzü­len gözlerini, titreyen, gerilen ince dudaklarını, beyaz billur gerdanını sanki ilk defa görüyormuş gibi şaştı.”